این روزها در گرماگرم دست و پنجه نرم کردن با شرایط سخت کرونایی که توامان با گرانی و رکود شرایط سختی را برای شهروندان نجیب مان رقم زده است، بحث آلودگی هوا و خطرات ناشی از افزایش مونوکسید کربن در هوای کلانشهر تبریز یاد و خاطره تبریز مه الود را در اذهان متباتر می کند.
اگر از اظهارات تاسف آور و خنده دار مسئولان دولتی بگذریم و توصیه های پوششی کلانتری را کنار بگذاریم، بحث الودگی هوا چالشی است که در سال های اخیر در میان همه مشکلات جاری شهر تبریز، کم کم برای خود جای ثابتی دست و پا کرده و البته در همه این سال ها نه در مجموعه شهرداری و نه شورای برخواسته از رای مردم که در نهادهای دولتی از جمله سازمان محیط زیست نیز برای این چالش راهکاری اندیشیده نشده است.
این چالش که رفته رفته به یک ابر چالش در آینده بسیار نزدیک تبدیل خواهد شد دلایلی چند دارد که می توان به صورت اجمالی به ان اشاره کرد. دلایلی که بعضا درون شهری و بعضا مربوط به کلیت سیستم است و نیازمند تصمیمات کلان است. از جمله این موارد می توان به کیفیت سوخت مصرفی (بنزین) خودروها، فرسوده بودن ناوگان حمل و نقل عمومی، گسترش صنایع، کمبود فضای سبز، از بین بردن باغات در شهری که باغشهر مشهور بود، اشاره کرد.
البته بایستی از نهادهای ذیربط در خصوص میزان و نقش نیروگاه تبریز و پتروشیمی در این الودگی پرسش های اساسی مطرح و مطالبات جدی داشت.
در روزگاری که به تعبیر سازمان محیط زیست استفاده از مازوت برای سوخت امری ناگزیر است بهتر است تا مسئولان با تشویق مردم برای استفاده از وسایل نقلیه عمومی و نیز جدی گرفتن طرح ترافیکی زوج و فرد و ایضا الزام استفاده از فیلترهای مناسب در بخش صنایع تا حدودی از بغرنج تر شدن این قضیه جلوگیری نمایند. با دست روی دست کذاشتن و تاکید بر عدم خروج از منازل که کاری از پیش نمی رود. امروز و در وضعیت فعلی با شاخصی که روزانه در بیلبوردهای سازمان محیط زیست شاهدیم، دور نیست که شاهد یک فاجعه در حوزه سلامت عمومی باشیم. بنده معتقدم که بایستی برای این مهم بسیار قبل تر باید ستاد مدیریت بحران تشکیل و تصمیمات جدی اتخاذ می شد تا از رخدادهای تلخ بعدی پیشگیری شود. شهرداری و شورای شهر نبایستی در خصوص این معضل موضع انفعالی اتخاذ کند که به جهت اهمیت آن بالعکس باید به جای سروکله زدن و داد و هوار در صحن شورا ورود جدی به این مسئله می گردید که‌متاسفانه چنین اقدامی صورت نگرفته است.
نبود توجه کافی و بی تدبیری می تواند در فرداهای نزدیک فجایع تلخی به بار آورد که به زعم این حقیر الودگی هوا یک تهدید جدی برای آینده کلانشهر تبریز است.
نازیلا آصفی
